Giden herşey için bahanesi olan insanlar tanıdım birde gidenlerin arkasından bakakalan çaresizleri.
Öyle insanlar vardı ki herşey bir umut diye yırtınan varını yoğunu koyan onu resmen tanrılaştırmış ve o gidince şekeri elinden alınmış çocuk gibi ağlayanlar vardı . enteresan kültürlerin toplumsal girişmesi desek daha mantıklı bu olaylara aman neyse gidenler hep kaybeder gibi bi teori vardı oda çürüdü zamanla yani benim için çürüdü aslında çürüttüm desek daha doğru olur gibisinden .
zaman yakın insanlar uzak yollar kısalmış ama ayrılma nedenleri hep aynı iki kafa arasındaki uzaklık desek yeridir . her gün iç içe oldugunuz insanla küçük birşeyin yüzüne mesafe kısa olsada düşman iki yabancı olabiliyoruz onun sesini duymadan uyuyamadığımız günlere lanet ederken bile onu özlüyoruz gibisinden şeyler kafamızdan geçiyor ama kulagımızın duydukları o özlemi resmen tecavüz baskısıyla sindiriyor abi durum vahim billahi vahim o kadar vahim ki nefes alsın yeter mantıgına bürünüyo bir süre sonra zihin hepsini geçtim karşı cinse bir ihtiyaç objesi gibi bakmaya başlıyo onlar değersiz bir varlık gibi görüyo degersizleştiriyo kısacası gözünde önce tanrılaştırdı sonra taptı sonra tamamen dğersiz birşey haline getirdi yani .
Uzun mesele bu işler ya sevin adam akıllı yada bırakın uçsun kuşunuz siz hayatınıza bakın nefesi düzğün alıp vermesini ögrenin gerisi istediği gibi oluyo tanrının ha kimseye de öyle ahım vahım değer vermeyin tepenize çıkartmayın yeri geldiğinde siktiri basın ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder